طراحی خانه موسیقی
موسیقی هنری است که رویارویی مستقیم هنرمند و مخاطب او را فراهم می کند و به راحتی بر ذهن و قلب مخاطب اثر می بخشد. این هنر باستانی و کهن از دیرباز دست آویز حکومت‌ها و هنرمندان برای همراه کردن آحاد جامعه، جهت نیل به هدفی خاص بوده است. بهره‌گیری از هنر موسیقی در طول تاریخ در مراسمات مختلف آیینی، مذهبی و نظامی، چنان حضور پررنگی داشته که در کنار قدیمی‌ترین آثار باستانی کشف شده در کهن‌ترین اقامتگاه‌های انسان می‌توان سنگ نبشته‌ها و یا آلات موسیقی متعلق به آن زمان را مشاهده نمود (خانی و کریمی، ۱۳۹۴).
موسیقی به عنوان یک هنر
در واقع موسیقی از دیرباز به عنوان یکی از برجسته‌ترین شاخصه‌های فرهنگی هر جامعه‌ای بشمار می‌آمده است. جوامع امروزی نیز از این امر مستثنی نیستند و موسیقی به عنوان یک هنر، نقش تأثیرگذار و عمده‌ای در زندگی روزمره مردم، در امور فرهنگی و فراغتی دارد. به همین دلیل مدیران جوامع مدنی همواره سعی بر آن داشته‌اند تا با برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری کارآمد و در نظر گرفتن توانمندی‌های خود نسبت به معرفی و ارایه این هنر ارزشمند اقدام کنند. یکی از مهمترین اقدامات در این راستا، برنامه‌ریزی و طراحی ساختاری است که علاوه بر معرفی نمادین و گویای ارزش‌های فرهنگی جامعه مطلوب، نیازهای اساسی علاقه‌مندان را برآورده سازد (دولت آبادی و اصغری شیوه، ۱۳۹۵). از همین رو، یکی از این ساختارها، برپایی مکان‌هایی مناسب به منظور گردآوری ظرفیت‌های موجود هر جامعه فرهنگی می باشد. لذا برای برنامه‌ریزی و طراحی یک چنین مجموعه ای، تلاش گسترده‌ای در راستای شناخت هویت هر جامعه و نحوه تاثیرپذیری ساختار چنین بناهایی از موقعیت و شرایط فرهنگی آن جامعه ضروری می باشد (دولت آبادی و اصغری شیوه، ۱۳۹۵). فرهنگ از آن رو که ریشه در تاریخ و قدمت هر جامعه‌ای دارد به عنوان یکی از مهمترین شاخص‌های مطالعه جامعه است. همچنین موسیقی از مهمترین زیرساخت‌های فرهنگی جوامع و به عنوان عاملی بارز در معرفی فورکلور و فرهنگ می‌باشد. از این رو ایجاد مکان‌هایی به منظور شناخت، آموزش و ارایه این هنر ارزشمند مورد توجه بسیاری از جوامع اجتماعی قرار گرفته است. همچنین امروزه علاقه و گرایش روزافزون بشر به موسیقی برای ارضای روحیه‌ی معنوی و هنری خود و همچنین پرکردن اوقات فراغت، ضرورت ساخت چنین مراکزی را به خوبی نشان می‌دهد (باطومی آبادی و علیزاده، ۱۳۹۶). برای ساخت چنین مجموعه‌هایی ابتدا عناصر اصلی و سازنده یک اثر معماری (خانه) با عناصر خلق کننده یک قطعه موسیقی، مورد بررسی و مقایسه قرار می‌گیرد و وجوه اشتراک و افتراق آنها بدست می‌آید. در حالت کلی آنچه که از مقایسه مذکور حاصل می‌شود، این است که درک بصری، تخیل و تصوری که با شنیدن یک اثر موسیقی در ذهن انسان به وجود می‌آید، منجر به فضاسازی در معماری می شود. در واقع یک موسیقی یا یک اثر می‌تواند ایده‌ای برای شروع یک طراحی باشد. عکس مطلب نیز قابل توجیه است؛ بدین معنا که وقتی انسان در یک فضای معماری قرار می‌گیرد، معمولاً ویژگی آن فضا در ضمیر ناخودآگاه او شنیده می شود؛ این همان تاثیری است که دو هنر معماری و موسیقی به طور متقابل بر هم می‌گذارند. این تاثیر از وجوه اشتراک آنها حاصل می‌شود که علاوه بر حالت فیزیکی، بر شرایط غیر فیزیکی این دو هنر دخالت دارد (ستاری و شاهمیر، ۱۳۹۲).